Stel je jezelf wel eens de vraag….

Nee heb je, ja kun je krijgen.

Een bijzondere uitspraak, als je het zo bekijkt. Ik heb het mezelf heel vaak horen zeggen en soms gaat hij nog steeds door mijn hoofd. Het idee (voor mij) erachter was dat het een ander stimuleerde om mij te overtuigen waarom iets wel of niet zou mogen, en of ik wel of niet bereid was om iets voor een ander te doen. Ik startte vrijwel altijd vanuit een “nee”. Naar mezelf kon ik dit wel verantwoorden. Het kan immers altijd beter (toch?).

Overal en alles controleren en scenario’s uitdenken met het idee wat er allemaal wel/niet misschien zou kunnen gebeuren.
Gek werd ik ervan, maar ik was er zo verdomde goed in, dat het een levensstijl werd. Ik kon het overal toepassen en niets kon er mij gebeuren…… ik had immers alles al uitgedacht… Inmiddels weet ik dat dit een utopie is en destijds is ontstaan uit onzekerheid over mijn kunnen, handelen maar vooral mijn zijn. Het continu vragen stellen als: “had ik niet beter….., waarom doe ik niet……………, wat wil ik nou eigenlijk………..?” waren niet de oplossing tot het wegnemen van mijn onzekerheid. Maar wat dan wel?

Toen werd het stil

Tot er iemand mijn woorden aan mij terug gaf. Ik stelde mijn cliënten altijd de vragen, draai het eens om… wat gebeurd er, als je hetgeen wat je doet, goed is… je hebt gedaan wat je wilde doen…je hebt wat je wil…van gevoel ga je niet dood…iedere keuze is goed als je ze zelf maakt..

Toen werd het weer stil

Want het voor een ander vertellen en zeggen is makkelijk, maar als het op jezelf aankomt wordt het een ander verhaal. Je komt bij je kern van je bestaan, je ziet je werkelijke kwaliteiten, je talenten, je passie en hoe mooi is dat. Steeds een laagje verder van je “praatjes” afhalen tot er geen vragen meer zijn… en dan ga je “voelen”. En dat was lang weg geweest en heerlijk om weer terug te hebben. Te herontdekken.

Uiteindelijk begon ik weer te horen en te luisteren en te genieten van wat er allemaal om me heen gebeurde. Genieten als ik aan het voetbalveld sta en zien dat mijn oudste voor open goal mis schiet en daar zo verschrikkelijk van baalt. Luisteren als ’s avonds de jongste nog een verhaaltje wil vertellen als het allang bedtijd is, om daarna rustig in slaap te vallen. Horen hoe er luidkeels vanaf de achterbank van de auto meegezongen wordt met Metallica (waarvan ik liedjes toch nog maar niet letterlijk vertaal)

Maar vooral steeds vertel.

Een “ja” heb je, we gaan even kijken hoe en wanneer, want dat weet ik nog niet

Corné